Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

--- namespace:beginselverklaring_van_het_syndicalisme [02/03/19 10:19]
defiance
+++ namespace:beginselverklaring_van_het_syndicalisme [16/10/19 10:14] (huidige)
@@ Regel 8: / Regel 8: @@
   * Digitalisering: Tommy Ryan
-Referaat door Rudolf Rocker, gehouden op het 12de Syndicalistisch Congres op 27-30 December 1919 te Berlijn. Deze tekst is in Oudnederlands.
+Referaat door Rudolf Rocker, gehouden op het 12de Syndicalistisch Congres op 27-30 December 1919 te Berlijn. Deze vertaling uit 1919 is nog in Oudnederlands.
 ----
@@ Regel 105: / Regel 105: @@
 Deze machtige organisatie stierf geenszins aan ouderdomszwakte, gelijk men zoo dikwijls beweert, maar werd te vuur en te zwaard van de machthebbers der Staatsorganisatie uitgeroeid. De invallen van barbaarsche volksstammen in Oost-Europa, het vooruitschuiven der Arabieren in West-Europa, leidden tot de vorming van groote oorlogsorganisaties, waaruit de elementen van den Staat zijn ontsproten. En met de ontwikkeling van den Staat ontstond ook een nieuwe vorm van organisatie: het centralisme, dat in den zgn. vertegenwoordigingsstaat zijn hoogsten trap bereikte. De Staat had er belang bij, alle takken van menschelijken arbeid onder zijn controle te brengen, geweten, geest en talenten der menschen te schematiseeren. De enkeling was voor hem slechts een rad, een schroefje in een groot mechanisme. Verschillen mochten niet bestaan. Het centralisme is de organisatie der maatschappij van boven naar onder, om de belangen der heerschende klassen te schragen en staande te houden. En het vreeselijke noodlot is juist dit, dat de Duitsche arbeidersklasse haar organisatievormen niet ontleende aan de vrije verbanden van het verleden, maar de starre vormer der meest reactionaire machten . Staat en kerk, nabootste.
-Het centralisme had echter nog een ander gevolg. Onder het federalisme vormde de zelf-verantwoordelijkheid, het instaan der enkelingen en groepen voor hunne handelingen, den moreelen grond - slag van hun werkzaamheid. Dit kwam in den Staat aan zijn einde De Staat centraliseerde ook de verantwoordelijkheid. Wanneer een inquisiteur duizenden ketters verbranden kon, dan kón hij dit doen, omdat hem persoonlijk geen verantwoording drukte. Hij was het werktuig van een hoogere instantie, van de Kerk; deze beval, en hij voltrok het bevolene. Wanneer de soldaat in den oorlog op bevel van zijn meerderen steden in brand steekt en den dood over de landen brengt, dan treft hem persoonlijk geen verantwoording, omdat hij slechts het werktuig van een centrale macht is, een uitvoerend orgaan, een rad dat door een hoogere instantie in gang gezet wordt. Wanneer een beul koelbloedig' een mensch een strop om den hals legt, en desondanks zijn geweten en hart niet spreken, dan is dit omdat hij alleen het uitvoerend orgaan van die hoogere instantie is. (Geroep: Marloh!). Ge hebt immers juist in onzen tijd van het Noske-régime de beste illustratie van mijn beweringen voor oogen. De kostbaarste moreele eigenschap, die de mensch van oeroude tijden af ontvangen heeft, het begrip van verantwoordelijkheid en solidariteit, wordt door de centralisatie-methode van Staat en Kerk onderdrukt. En wanneer ge de partijen beschouwt die op precies denzelfden grondslag georganiseerd zijn, dan komt ge tot precies dezelfde gevolgtrekkingen. Er kan dan wel verschil zijn in macht, nooit in principe. Ge hebt het immers al vóór den 1sten Augustus 1914 gezien. Toen Oostenrijk zijn ultimatum aan Servië stelde, toen leidde de centrale der Duitsche sociaal-democratischen partij en van de moderne vakbeweging, de arbeiders tegen den oorlog. Duizenden veergaderingen werden belegd. De centrale daarboven had bevolen, de massa’s gehoorzaamden. Toen kwant de oorlog. Partij en vakbeweging stonden voor de voltrokken feiten. Nu verklaarden diezelfde lieden door middel van hun centrale: wij moeten den oorlog ondersteunen, om het vaderland te redden. Nu werd de verdediging des vaderlands tot socialistischen plicht verklaard, en diezelfde massa's, die één week tevoren tegen den oorlog hadden geprotesteerd, waren nu vóór den oorlog, maar op bevel van hun centrale. Dit toont u de zedelijke gevolgen van het stelsel van centralisatie. Centralisatie beteekent: het uitsnijden van het geweten uit de menschelijke hersenen (bijval), anders niet. Het beteekent: het gevoel van zelfstandigheid dooden. Nu zegt men tegen ons, dat federalisme versnippering der kracht, niet eenheid van actie is. Wat is dan de "eenheid van actie" in het centralisme? Het is de eenheid van een marionettenspel. Vóór de schermen dansen de marionetten, en achter de schermen trekken de leiders aan de touwtjes. Worden de touwtjes doorgeknipt dan liggen de marionetten ter aarde. Federalisme is eenheid van kracht. Niet de eenheid van een marionettenspel, maar de eenheid, die op gemeenschappelijkheid van belangen, op solidariteit en overtuiging der menschen berust de eenige eenheidsorganisatie, waarvan voor de hedendaagsche arbeidersbeweging onzes inziens kwestie zijn mag. De Staat heeft er belang bij. de menschen geestelijk en zedelijk in het dwangbuis der eenvormigheid, in de uniform te steken. Zijn hoogste taak is. trouwe onderdanen op te kweeken, gewillige uitbuitingsobjecten voor het kapitalisme. Om die reden zendt hij rebellen, die de verzenen tegen de prikkels slaan naar de gevangenis of het schavot!
+Het centralisme had echter nog een ander gevolg. Onder het federalisme vormde de zelf-verantwoordelijkheid, het instaan der enkelingen en groepen voor hunne handelingen, den moreelen grond - slag van hun werkzaamheid. Dit kwam in den Staat aan zijn einde De Staat centraliseerde ook de verantwoordelijkheid. Wanneer een inquisiteur duizenden ketters verbranden kon, dan kón hij dit doen, omdat hem persoonlijk geen verantwoording drukte. Hij was het werktuig van een hoogere instantie, van de Kerk; deze beval, en hij voltrok het bevolene. Wanneer de soldaat in den oorlog op bevel van zijn meerderen steden in brand steekt en den dood over de landen brengt, dan treft hem persoonlijk geen verantwoording, omdat hij slechts het werktuig van een centrale macht is, een uitvoerend orgaan, een rad dat door een hoogere instantie in gang gezet wordt. Wanneer een beul koelbloedig' een mensch een strop om den hals legt, en desondanks zijn geweten en hart niet spreken, dan is dit omdat hij alleen het uitvoerend orgaan van die hoogere instantie is. (Geroep: Marloh!). Ge hebt immers juist in onzen tijd van het Noske-régime de beste illustratie van mijn beweringen voor oogen. De kostbaarste moreele eigenschap, die de mensch van oeroude tijden af ontvangen heeft, het begrip van verantwoordelijkheid en solidariteit, wordt door de centralisatie-methode van Staat en Kerk onderdrukt.[12] En wanneer ge de partijen beschouwt die op precies denzelfden grondslag georganiseerd zijn, dan komt ge tot precies dezelfde gevolgtrekkingen. Er kan dan wel verschil zijn in macht, nooit in principe. Ge hebt het immers al vóór den 1sten Augustus 1914 gezien. Toen Oostenrijk zijn ultimatum aan Servië stelde, toen leidde de centrale der Duitsche sociaal-democratischen partij en van de moderne vakbeweging, de arbeiders tegen den oorlog. Duizenden veergaderingen werden belegd. De centrale daarboven had bevolen, de massa’s gehoorzaamden. Toen kwant de oorlog. Partij en vakbeweging stonden voor de voltrokken feiten. Nu verklaarden diezelfde lieden door middel van hun centrale: wij moeten den oorlog ondersteunen, om het vaderland te redden. Nu werd de verdediging des vaderlands tot socialistischen plicht verklaard, en diezelfde massa's, die één week tevoren tegen den oorlog hadden geprotesteerd, waren nu vóór den oorlog, maar op bevel van hun centrale. Dit toont u de zedelijke gevolgen van het stelsel van centralisatie. Centralisatie beteekent: het uitsnijden van het geweten uit de menschelijke hersenen (bijval), anders niet. Het beteekent: het gevoel van zelfstandigheid dooden. Nu zegt men tegen ons, dat federalisme versnippering der kracht, niet eenheid van actie is. Wat is dan de "eenheid van actie" in het centralisme? Het is de eenheid van een marionettenspel. Vóór de schermen dansen de marionetten, en achter de schermen trekken de leiders aan de touwtjes. Worden de touwtjes doorgeknipt dan liggen de marionetten ter aarde. Federalisme is eenheid van kracht. Niet de eenheid van een marionettenspel, maar de eenheid, die op gemeenschappelijkheid van belangen, op solidariteit en overtuiging der menschen berust de eenige eenheidsorganisatie, waarvan voor de hedendaagsche arbeidersbeweging onzes inziens kwestie zijn mag. De Staat heeft er belang bij. de menschen geestelijk en zedelijk in het dwangbuis der eenvormigheid, in de uniform te steken. Zijn hoogste taak is. trouwe onderdanen op te kweeken, gewillige uitbuitingsobjecten voor het kapitalisme. Om die reden zendt hij rebellen, die de verzenen tegen de prikkels slaan naar de gevangenis of het schavot!
 Federalisme is niet de triomf der nullen, maar de opvoeding tot zelfstandigheid. Het doet een beroep op het verantwoordelijkheidsgevoel der menschen, op hun karakter. Maar laten we nu het vraagstuk eens zuiver practisch belichten. In géén land werd zoo verregaand gecentraliseerd als in Duitschland, in géén ander land is de massa nog heden ten dage zóó beheerscht door den geest van het centralisme, als bij ons. Maar waar zijn de grote eenheidsacties van het Duitsche proletariaat vóór den oorlog? De idee deralgemeene staking, werd hier als „algemeene Onzin” (“General- blödsinn”) afgemaakt. Eensgezind waren slechts de acties der Duitsche ondernemers. De groote eenheidsacties van het proletariaat hadden juist in die landen plaats, waar de massa's van federalistischen geest vervuld zijn. De groote algemeene stakingsbeweging der Spaansche arbeidersklasse in het jaar 1903 voor de bevrijding der politieke gevangenen, de algemeene staking van het Russische proletariaat in 1905 ter vernietiging van het tsarisme, de groote beweging der Italiaansche spoorwegmannen enz., zijn levende voorbeelden in dit opzicht.
@@ Regel 124: / Regel 124: @@
 Reeds op het Congres der Internationale te Bazel in het jaar 1869 hield men zich uitvoerig en grondig met de historische taa* der vakvereenigingen bezig. De gedachte, dat de vakvereenigingen alleen binnen het kapitalistisch stelsel bestaansrecht zouden hebber - een gedachte die hoofdzakelijk door de Duitsche sociaal-democraten vertegenwoordigd werd — werd in Basel volledig verworpen. Men kwam veeleer tot het besluit, dat de economische strijdgroepen de roeping hadden, om de socialiseering door te voeren. Het waren juist de mannen van den linkervleugel, die zich later om de machtige persoonlijkheid van Bakoenin schaarden, die deze gedachte opnamen en verder ontvouwden. Men zag in de vakvereeniging de kiemcel van het socialisme en ontwikkelde, in tegenstelling tot het staatssocialisme, de gedachte der arbeidersraden. Zelfs het woord 'arbeidersraden' werd toen reeds gebruik. Zoo sprak men op het Derde Congres van de Spaansche Federatie der Internationale reeds van de "Juntas der Trabajo", wat hetzelfde beteekent.
-Waneer deze gedachte een tijdlang op den achtergrond gedrongen werd, dan kwam dit, doordat na de nederlaag der Parijsche Commune en van de opstanden in Spanje en Italië, in die landen een vreeselijke reactie inzette, die de arbeidersbeweging dwing jaren lang haar bestaan in geheime clubs voort te zetten. Later kwam de radengedachte weer tevoorschijn in de organisatie dersyndicalisten, die in hun organisatievorm alle elementen van het radensysteem hebben ontwikkeld. De organisatie der syndicalisten zit als volgt in elkaar. In iedere stad, iedere plaats sluit zich de arbeider bij de organisatie van zijn beroep aan. De vakvereenigingen van alle beroepen in iedere plaats gezamenlijk sluiten zich in een locaal middelpunt aaneen — de “bourse de travail”, de "Arbeiterbörse". (11) De arbeidersbeurs is het centrum der plaatselijke propaganda, der stakingsbeweging. der socialistische opvoeding, der practische solidariteit. Iedere arbeidersbeurs is een lid van de groote landelijke federatie der arbeidersbeurzen, zoodat de grondslag voor gemeenschappelijke acties gegeven is. Als tweede vorm van organisatie bestaat die naar industrieën. Ieder arbeider behoort niet alleen tot de organisatie van zijn woonplaats, maar is terzelfdertijd verbonden met de arbeiders van zijn beroep en van alle aanverwante beroepen in het gansche land. Zoo bestaan de industriefederaties der metaalbewerkers, der houtbewerkers, der transportarbeiders enz. Wanneer nu heden ten dage in een land, waar het syndicalisme de economische eenheidsorganisatie der arbeiders vormt, tengevolge van gebeurtenissen - welke dan ook — een omwenteling zou intreden, zooals bij ons (Duitschland) den 9den November 1918, dan zouden de syndicalisten trachten de Socialiseering op de volgende wijze te beginnen: iedere arbeidersbeurs zou als plaatselijk orgaan van de arbeidersklasse in iedere gemeente de huizen, levensmiddelen, kleeding en andere gebruiksvoorwerpen onder haar beheer nemen. De heele administratie der gemeente zou aldus in de handen der arbeidersklasse zijn, en sluikhandel, smokkelarij en al de andere kankerachtige ziekten, die thans liet Duitsche volk bij levenden lijve verteren, zouden in dit geval onmogelijk zijn De arbeidersbeurs zou zich in een statistisch bureau omvormen, om de behoeften der plaatselijke bevolking aan consumptie-artikelen vast te stellen, zoodat de landelijke federatie der arbeidersbeurzen licht in staat zou zijn, om den omvang der behoeften van de totale bevolking te kunnen vaststellen. Daardoor zou tegelijkertijd de grondslag voor een planmatige productie geschapen zijn. Terwijl de arbeidersbeurzen tot taak zouden hebben, de consumptie te organiseeren, zouden de industrieele federaties tot taak hebben, de organisatie der productie ter hand te nemen. Zij zouden alle machines, werktuigen, grondstoffen enz, onder hun beheer nemen en de afzonderlijke bedrijven en industrieën van de vereischte werktuigen en het vereischte materiaal voorzien. Op deze wijze zou de socialiseering van onder naar boven door de arbeiders zélf geschieden, en deze alleen zou in staat zijn, ons het socialisme te brengen. Iedere andere weg, b.v. die welke door onze meerderheids-socialisten wordt voorgestaan, om het socialisme voor te bereiden door bepaalde industrieën aan den Staat te trekken leidt onherroepelijk tot staatskapitalisme, de ergste vorm van uitbuiting die wii ons denken kunnen. Daarom verklaren wij syndicalisten ons voor de socialiseering van onder naar boven, door de vakvereenigingen en hunne organen - de federatie van arbeidersbeurzen en industrieele federaties.[12]
+Waneer deze gedachte een tijdlang op den achtergrond gedrongen werd, dan kwam dit, doordat na de nederlaag der Parijsche Commune en van de opstanden in Spanje en Italië, in die landen een vreeselijke reactie inzette, die de arbeidersbeweging dwing jaren lang haar bestaan in geheime clubs voort te zetten. Later kwam de radengedachte weer tevoorschijn in de organisatie dersyndicalisten, die in hun organisatievorm alle elementen van het radensysteem hebben ontwikkeld. De organisatie der syndicalisten zit als volgt in elkaar. In iedere stad, iedere plaats sluit zich de arbeider bij de organisatie van zijn beroep aan. De vakvereenigingen van alle beroepen in iedere plaats gezamenlijk sluiten zich in een locaal middelpunt aaneen — de “bourse de travail”, de "Arbeiterbörse". (11) De arbeidersbeurs is het centrum der plaatselijke propaganda, der stakingsbeweging. der socialistische opvoeding, der practische solidariteit. Iedere arbeidersbeurs is een lid van de groote landelijke federatie der arbeidersbeurzen, zoodat de grondslag voor gemeenschappelijke acties gegeven is. Als tweede vorm van organisatie bestaat die naar industrieën. Ieder arbeider behoort niet alleen tot de organisatie van zijn woonplaats, maar is terzelfdertijd verbonden met de arbeiders van zijn beroep en van alle aanverwante beroepen in het gansche land. Zoo bestaan de industriefederaties der metaalbewerkers, der houtbewerkers, der transportarbeiders enz. Wanneer nu heden ten dage in een land, waar het syndicalisme de economische eenheidsorganisatie der arbeiders vormt, tengevolge van gebeurtenissen - welke dan ook — een omwenteling zou intreden, zooals bij ons (Duitschland) den 9den November 1918, dan zouden de syndicalisten trachten de Socialiseering op de volgende wijze te beginnen: iedere arbeidersbeurs zou als plaatselijk orgaan van de arbeidersklasse in iedere gemeente de huizen, levensmiddelen, kleeding en andere gebruiksvoorwerpen onder haar beheer nemen. De heele administratie der gemeente zou aldus in de handen der arbeidersklasse zijn, en sluikhandel, smokkelarij en al de andere kankerachtige ziekten, die thans liet Duitsche volk bij levenden lijve verteren, zouden in dit geval onmogelijk zijn De arbeidersbeurs zou zich in een statistisch bureau omvormen, om de behoeften der plaatselijke bevolking aan consumptie-artikelen vast te stellen, zoodat de landelijke federatie der arbeidersbeurzen licht in staat zou zijn, om den omvang der behoeften van de totale bevolking te kunnen vaststellen. Daardoor zou tegelijkertijd de grondslag voor een planmatige productie geschapen zijn. Terwijl de arbeidersbeurzen tot taak zouden hebben, de consumptie te organiseeren, zouden de industrieele federaties tot taak hebben, de organisatie der productie ter hand te nemen. Zij zouden alle machines, werktuigen, grondstoffen enz, onder hun beheer nemen en de afzonderlijke bedrijven en industrieën van de vereischte werktuigen en het vereischte materiaal voorzien. Op deze wijze zou de socialiseering van onder naar boven door de arbeiders zélf geschieden, en deze alleen zou in staat zijn, ons het socialisme te brengen. Iedere andere weg, b.v. die welke door onze meerderheids-socialisten wordt voorgestaan, om het socialisme voor te bereiden door bepaalde industrieën aan den Staat te trekken leidt onherroepelijk tot staatskapitalisme, de ergste vorm van uitbuiting die wii ons denken kunnen. Daarom verklaren wij syndicalisten ons voor de socialiseering van onder naar boven, door de vakvereenigingen en hunne organen - de federatie van arbeidersbeurzen en industrieele federaties.[13]
 Nu staan wij sinds enigen tijd voor een nieuw verschijnsel waartegenover wij onze houding moeten bepalen. Een groot deel der K.P.D. (Kommunistische Partij Duitsland) heeft in den laatste tijd getracht, overal bedrijfsorganisaties in het leven te roepen, om de K.P.D. weer overeind te helpen.  De K.P.D. heeft in den laatsten tijd van haar bestaan tegenover het vakbewegingsvraagstuk een heel wankelende houding aan den dag gelegd. In den eersten tijd van haar ontwikkeling stroomde een aanmerkelijk aantal harer leden in de organisaties der syndicalisten binnen en stelde de leus op: "Gaat de Freie Vereinigung deutscher Gewerkschaften binnen!" Toen kwam de conferentie van Frankfurt, waar de aanwijzing gegeven werd: "Gaat in de Zentralverbände!"
@@ Regel 135: / Regel 135: @@
 Ook onze beweging is niet gevrijwaard voor vervlakking, wanneer wij niet aldoor den geest wakker houden, die ons heele doen en laten op den juisten toon stemt. Veertig jaren van sociaal-democratisch opvoedingswerk hebben aan de Duitsche arbeidersklasse ieder zelfstandig initiatief iedere scheppende kracht ontroofd. De socialistische gedachte verstarde tot dood dogma de partijgeest vervormde de beweging tot een kerk. Iedere beweging, die trachtte tegen dezen wangeest in te gaan, werd in de ban gedaan, iedere nieuwe gedachte in de kiem verstikt. De Duitsche sociaal-democratie heeft aan het socialisme dezelfde misdaad begaan, als de pauselijke kerk aan het Christendom. En dit verklaart ook, waarom onze beweging zooveel moeite had om door te dringen.
-Nu heeft men ons het verwijt gemaakt, dat wij het paard achter den wagen spannen met onze organisatie. Ziet naar Rusland, zoo zegt men ons, daar hebben zich de dingen zonder de vakvereenigingen ontwikkeld, enkel en alleen door het initiatief der politieke partij. De bedrijfsorganisatie onder leiding van den Staat doet alles. - Zij, die deze beweringen uiten, hebben in 't geheel geen idee van de ontwikkeling der dingen in Rusland. Het waren de vakvereenigingen, waaruit zich de bedrijfsorganisaties hebben ontwikkeld. Alle plannen der socialiseering werden door de strijdorganisaties der vakbeweging uitgewerkt en tot werkelijkheid om gezet, nog voordat de Bolsjewiki aan het roer kwamen. En het waren voornamelijk anarchisten en syndicalisten die in de Raden hun vruchtbare werkzaamheid ontvouwden op een tijdstip, toen de Bolsjewiki nog onverschillig tegenover de Raden stonden. Het waren hoofdzakelijk onze kameraden van de "Golos Truda", die zich anarcho-syndicalisten noemden, die zich op dit gebied zeer verdienstelijk hebben gemaakt. De partij der Bolsjewiki, tot heerschappij gekomen, bekrachtigde eenvoudig dezen construtieven arbeid der vakvereenigingen, zonder de hulp waarvan in het geheel niets zou hebben kunnen gebeuren. Diezelfde Russische vakvereenigingen zijn het thans, die, naar ik in een oproep in “La Vie Ouvrière”[13] zie, alle revolutionaire vakbewegingsorganisaties der wereld tot stichting van een syndicalistische Internationale hebben opgeroepen. Ook in Rusland waren het dus de economische organisaties, die een poging in de richting van het socialisme pas mogelijk maakte; de politieke partijen waren hiertoe niet in staat. Zelfs de geweldige militaire ontwikkeling der Russische Sowjet- Republiek is geenszins tot het genie van een partij of van enkele mannen terug te brengen, hoe groot hun verdiensten ook mogen zijn. Dat de leugens van Denikin, Joedenitsch en Koltschak konden werden verslagen, werd vooral veroorzaakt door de omstandigheid, dat de Russische boeren die een bevolking van 128 miljoen uitmaken, de grimmigste vijandschap tegen de contra-revolutie koesterden. De boer, wien men twee-derden van zijn grond ontrootd had is door de Revolutie weer in het bezit van zijn land gesteld Hij weet, dat een overwinning der contra-revolutie hem dit nieuw verworven kostbaarste weder ontrukken zou. Om deze reden strijdt hij tot den laatsten druppel bloeds voor zijn land. Hier ligt de werkelijke verklaring voor de overwinning der Sowjet-Regeering over de legers der contra-revolutie, die door velen niet juist begrepen werd.
+Nu heeft men ons het verwijt gemaakt, dat wij het paard achter den wagen spannen met onze organisatie. Ziet naar Rusland, zoo zegt men ons, daar hebben zich de dingen zonder de vakvereenigingen ontwikkeld, enkel en alleen door het initiatief der politieke partij. De bedrijfsorganisatie onder leiding van den Staat doet alles. - Zij, die deze beweringen uiten, hebben in 't geheel geen idee van de ontwikkeling der dingen in Rusland. Het waren de vakvereenigingen, waaruit zich de bedrijfsorganisaties hebben ontwikkeld. Alle plannen der socialiseering werden door de strijdorganisaties der vakbeweging uitgewerkt en tot werkelijkheid om gezet, nog voordat de Bolsjewiki aan het roer kwamen. En het waren voornamelijk anarchisten en syndicalisten die in de Raden hun vruchtbare werkzaamheid ontvouwden op een tijdstip, toen de Bolsjewiki nog onverschillig tegenover de Raden stonden. Het waren hoofdzakelijk onze kameraden van de "Golos Truda", die zich anarcho-syndicalisten noemden, die zich op dit gebied zeer verdienstelijk hebben gemaakt. De partij der Bolsjewiki, tot heerschappij gekomen, bekrachtigde eenvoudig dezen construtieven arbeid der vakvereenigingen, zonder de hulp waarvan in het geheel niets zou hebben kunnen gebeuren. Diezelfde Russische vakvereenigingen zijn het thans, die, naar ik in een oproep in “La Vie Ouvrière”[14] zie, alle revolutionaire vakbewegingsorganisaties der wereld tot stichting van een syndicalistische Internationale hebben opgeroepen. Ook in Rusland waren het dus de economische organisaties, die een poging in de richting van het socialisme pas mogelijk maakte; de politieke partijen waren hiertoe niet in staat. Zelfs de geweldige militaire ontwikkeling der Russische Sowjet- Republiek is geenszins tot het genie van een partij of van enkele mannen terug te brengen, hoe groot hun verdiensten ook mogen zijn. Dat de leugens van Denikin, Joedenitsch en Koltschak konden werden verslagen, werd vooral veroorzaakt door de omstandigheid, dat de Russische boeren die een bevolking van 128 miljoen uitmaken, de grimmigste vijandschap tegen de contra-revolutie koesterden. De boer, wien men twee-derden van zijn grond ontrootd had is door de Revolutie weer in het bezit van zijn land gesteld Hij weet, dat een overwinning der contra-revolutie hem dit nieuw verworven kostbaarste weder ontrukken zou. Om deze reden strijdt hij tot den laatsten druppel bloeds voor zijn land. Hier ligt de werkelijke verklaring voor de overwinning der Sowjet-Regeering over de legers der contra-revolutie, die door velen niet juist begrepen werd.
 Wat de partij der Bolsjewiki betreft, onze houding tegenover haar is dezelfde als die tegenover alle andere socialistische par tijen. Wij staan eensgezind aan den kant van Sowjet-Rusland in zijn heldhaftigen strijd tegen de machten der Geallieerden en der contra-revolutionairen, niet omdat wij Bolsjewisten, maar omdat wij Revolutionairen zijn. Maar voor het overige gaan wij onzen eigen weg, zonder ons te laten in de war brengen, daar wij vast overtuigd zijn, dat hij de juiste is.
@@ Regel 149: / Regel 149: @@
 Wat is dan toch de politieke macht? Het is het leger, het politieapparaat, het rechtswezen enz. Maar dat politieke toestel bestaat alleen zoo lang, als de bezittende klassen de economische middelen bezitten, noodig om het in stand te houden . Op hetzelfde oogenblik waarop in revolutionaire tijden de arbeiders de economische machtsmiddelen in bezit nemen, op datzelfde oogenblik breekt het heele politieke samenstel machteloos ineen, omdat hem het fundament ontnomen is. En wanneer de arbeiders door hun economische organisaties de fabrieken, werkplaatsen enz., onder hm beheer zullen nemen, dan zullen zij, zooals vanzelf spreekt, ook de arsenalen van den massamoord, de wapen- en munitie-fabrieken onder hun hoed nemen; want als deze niet meer werken, staat aan de contra-revolutionaire elementen geen middel van actie meer ter beschikking.
-Niet de verovering van de macht, maar de verovering van den grond, van de fabriek, van de werkplaats is ons doel. Om de arbeiders tot deze overtuiging te brengen, is de taak van het syndicalisme.
+**Niet de verovering van de macht, maar de verovering van den grond, van de fabriek, van de werkplaats is ons doel.** Om de arbeiders tot deze overtuiging te brengen, is de taak van het syndicalisme.
 Wij syndicalisten zijn geen versnipperaars van de arbeidersbeweging, zooals men ons zoo dikwijls heeft genoemd. Integendeel, onze innigste wensch, is de arbeiders in het syndicaat te kunnen samenvatten en hen op den economischen bodem te vereenigen, waar de eigenlijke wortel hunner kracht ligt. Juist omdat wij den kanker van het partijwezen maar al te goed kennen, willen wij de arbeidersbeweging aan den heilloozen invloed ervan onttrekken. Ziet naar Frankrijk. Daar bestonden voor de vereeniging der socialistische partijen acht a negen van zulke partijgrgroeperingen, die elkaar onderling op het hevigst bestreden. Alsof dit nog niet genoeg ware, stichtte iedere partij haar eigen vakvereenigingen, die in de voortdurende partijgevechten tegen elkaar uitgespeeld werden en iedere eensgezinde actie van het Fransche proletariaat verhinderden. Totdat eindelijk de arbeiders tot het inzicht kwamen, de politieke mannen van buiten hun rijen tv laten , en zich tot een groote economische strijdorganisatie aaneensloten.
@@ Regel 172: / Regel 172: @@
 De Fransche boeren vernietigden grondig alle instellingen van het feodale stelsel en lieten geen steen van het oude gebouw maangeraakt staan. Toen later de legers van het overig Europa Frankrijk overwonnen en Parijs binnentrokken, konden ze de Franschen wel een nieuwen koning opdringen, maar zij waren niet in staat, het feodale stelsel weer op te bouwen, dat de boeren van onder tot boven hadden vernietigd. Wie het dictatuur-apparaat van den Staat in stand wil houden, bewijst daarmee alleen aan de contra-revolutie een dienst. Juist omdat bij ons in Duitschland de revolutie aan de economische en politieke instellingen niets durfde veranderen daarom zijn de monarchistische contra-revolutionairen zoo tevreden en wachten met vertrouwen op hunne ure. (Stemmen: Zeer zuist!)
-Krohn zeide, dat wij de dictatuur van noode hebben, om de technici, ambtenaren enz. te dwingen, hun werk in het vervolg te blijven vervullen. Ook in dit opzicht gaf ons Rusland een leerrijk voorbeeld. Geen dictatuur was inslaat, de technici te dwingen om hun werk tv verrichten, totdat Lenin zich eindelijk genoodzaakt zag, de technici ieder salaris te betalen dat zij eischten, om hen op die wijze te winnen. De dictatuur kan nu eenmaal de overtuiging der menschen met veranderen. Laten we niet vergeten, dat een revolutie iets méér is dan een serie ruwe geweldmiddelen. Zij is de geestelijke en zedeljke wedergeboorte van een volk, zonder welke geen werkelijke omwenteling mogelijk is. Het wezenlijke der revolutie bestaat niet uit het gebruik van dwang en geweld, maar uit de omwenteling der economische en politieke instellingen. Het geweld[14] op zichzelf is allerminst revolutionair, is integendeel reactionair in de hoogste mate. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van kameraad Krohn, maar zijn standpunt herinnert me levendig aan den Grootinquisitor Escobar, die zijn slachtoffers met tranen in de oogen verbrandde daarbij verklaarde, dat men het lichaam moest vernietigen, opdat de ziel behouden blijve. Maar Escobar is geen ideaalfiguur der revolutie, doch een vertegenwoordiger der zwartste reactie. Wanneer Krohn zijn opvattingen logisch doorzet, dan zal hij niet bij de vrijheid, maar bij Escobar en de Inquisitie te land komen.
+Krohn zeide, dat wij de dictatuur van noode hebben, om de technici, ambtenaren enz. te dwingen, hun werk in het vervolg te blijven vervullen. Ook in dit opzicht gaf ons Rusland een leerrijk voorbeeld. Geen dictatuur was inslaat, de technici te dwingen om hun werk tv verrichten, totdat Lenin zich eindelijk genoodzaakt zag, de technici ieder salaris te betalen dat zij eischten, om hen op die wijze te winnen. De dictatuur kan nu eenmaal de overtuiging der menschen met veranderen. Laten we niet vergeten, dat een revolutie iets méér is dan een serie ruwe geweldmiddelen. Zij is de geestelijke en zedeljke wedergeboorte van een volk, zonder welke geen werkelijke omwenteling mogelijk is. Het wezenlijke der revolutie bestaat niet uit het gebruik van dwang en geweld, maar uit de omwenteling der economische en politieke instellingen. Het geweld[15] op zichzelf is allerminst revolutionair, is integendeel reactionair in de hoogste mate. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van kameraad Krohn, maar zijn standpunt herinnert me levendig aan den Grootinquisitor Escobar, die zijn slachtoffers met tranen in de oogen verbrandde daarbij verklaarde, dat men het lichaam moest vernietigen, opdat de ziel behouden blijve. Maar Escobar is geen ideaalfiguur der revolutie, doch een vertegenwoordiger der zwartste reactie. Wanneer Krohn zijn opvattingen logisch doorzet, dan zal hij niet bij de vrijheid, maar bij Escobar en de Inquisitie te land komen.
 Krohn zegt ons, dat onze strijd niet alleen een economische, maar ook een politieke moet zijn. Hetzelfde zeggen ook wij. Wij verwerpen alleen de parlementaire actie, geenszins den politieken strijd in het algemeen. Politiek is alles, wat de "polis", de samenleving beinvloedt. Ook de algemeene staking is een politiek middel en desgelijks de anti-militaristische propaganda enz. der syndicalisten. Het syndicalisme heeft zelfs een zeer bepaald politiek doel — de overwinning van den staat, de vervanging der heerschappij over den mensch door het beheer der zaken.
@@ Regel 178: / Regel 178: @@
 Krohn wijst op de troepen van Noske, die ons in onze actie zullen verhinderen. Hij vergeet, dat diezelfde troepen van Noske hem ook in de uitoefening zijner dictatuur zullen verhinderen, aangezien zij zelf de dictatuur uitoefenen. Revoluties worden nu eenmaal mei op commando gemaakt. Wij kunnen het voorwerk verrichten, opdat wij later het grootste nut voor de gemeenschap eruit kunnen trekken, dat is al. Revoluties zijn het gevolg van een groote geestelijke omwenteling in de opvattingen der menschen; zij kunnen niet willekeurig door wapengeweld worden gemaakt. Wie gelooft, bij den huidigen stand der moderne oorlogstechniek een primitief bewapende massa tegen een goed gedisciplineerden en met de beste wapens toegerusten vijand te kunnen leiden, die handelt eenvoudigweg waanzinnig en gewetenloos, daar hij niets anders kan bereiken dan een doelloos bloedbad. Ik ben een tegenstander van bruut geweld en juist daarom ben ik een tegenstander van den staat, deze verpersoonlijking van georganiseerd geweld. Maar ook ik erken het geweld als een verdedigingsmiddel, wanneer de omstandigheden zelf ons ieder ander middel ontzeggen. Wanneer een bandiet mij een pistool op de borst zet, en ik hem dit uit de hand kan slaan, dan is het duidelijk, dat ik de kans waarneem, want ik ben geen voorstander van zelfmoord. Maar moedwillige "Putsch”, die alleen aan de heerschende klasse de mogelijkheid geven, om de massa neer te knuppelen, vormen een taktiek, die wij nooit kunnen billijken. Er is ook een groot verschil tusschen het gebruik van geweld 'als verdedigingsmiddel en de eentonige geweldsphrase in artikelen en op vergaderingen. Wanneer ik geen ander middel meer heb dan het verdedigmgsmiddel van het geweld, dan draag ik persoonlijk de gevolgen mijner handelingen. Dat is mannelijk en rechtvaardig. Maar anderen tot dingen opwekken die men zelf niet doet, is laf. Wij hebben helaas dikwijls gezien, dat menschen, die nooit genoeg geweldsphrases konden uiten, dadelijk verdwenen, toen de toestand ernstig werd, en het aan anderen overlieten, de gevolgen van hun phrasen op te eten.
-Wanneer nu Krohn meent, dat het centralisme van de K.P.D. van geheel bijzonderen aard is, dan vergist hij zich. Krohn noemt misschien iets centralisme, dat in werkelijkheid geen centralisme is. Maar dan mag hij de centrale zijner partij niet als voorbeeld aanhalen. De sociaal-democratie en de moderne vakbeweging hadden bijna twintig jaren noodig, eer hun centrale zoo kon functioneeren als wij het nu zien. De K.P.D. bracht dit werk in minder dan een jaar tot stand. Toen een deel der leden van de K.P.D. voor de oprichting van "Arbeiterunionen" optrad, werden zij dadelijk door de centrale in den ban gedaan en aan de pers der oppositie werden de gelden onttrokken. Wanneer dat geen kerkelijk centralisme van de ergste soort is, dan weet ik niet, wat dit woord wel beteekent. Neen, centralisme is en blijft centralisme Daarom erkennen wij ook geen centralisatie der financieele machtsmiddelen en beschikt onze uitvoerende commissie niet over een centrale kas. Wie syndicalist is, is federalist. Ja, ik ga zelfs nog verder en zeg: wie revolutionair is, moet federalist zijn, want wie de organisatievormen van staat en kerk aanvaardt, steunt bewust of onbewust de reactie.
+Wanneer nu Krohn meent, dat het centralisme van de K.P.D. van geheel bijzonderen aard is, dan vergist hij zich. Krohn noemt misschien iets centralisme, dat in werkelijkheid geen centralisme is. Maar dan mag hij de centrale zijner partij niet als voorbeeld aanhalen. De sociaal-democratie en de moderne vakbeweging hadden bijna twintig jaren noodig, eer hun centrale zoo kon functioneeren als wij het nu zien. De K.P.D. bracht dit werk in minder dan een jaar tot stand. Toen een deel der leden van de K.P.D. voor de oprichting van "Arbeiterunionen" optrad, werden zij dadelijk door de centrale in den ban gedaan en aan de pers der oppositie werden de gelden onttrokken. Wanneer dat geen kerkelijk centralisme van de ergste soort is, dan weet ik niet, wat dit woord wel beteekent. Neen, centralisme is en blijft centralisme Daarom erkennen wij ook geen centralisatie der financieele machtsmiddelen en beschikt onze uitvoerende commissie niet over een centrale kas. Wie syndicalist is, is federalist. Ja, ik ga zelfs nog verder en zeg: **wie revolutionair is, moet federalist zijn**, want wie de organisatievormen van staat en kerk aanvaardt, steunt bewust of onbewust de reactie.
 Wanneer nu Krohn beweert, dat de massa zoo onwetend, zelfzuchtig en bedorven is, dat zij een overgangsstadium van regeering niet zou kunnen ontberen dan vergeet hij, dat regeerders ook geen engelen, maar uit dezelfde stof gemaakt zijn als alle 'andere menschen. En dan willen we toch niet den bok tot tuinman benoemen. Het bezit van macht bederft, daarom moeten wij de mogelijkheid van machtsgrijping ondergraven. Laten wij de arbeiders opwekken tot de verovering der werkplaatsen en fabrieken, laten wij hen n lezen geest opvoeden. Laten wij ons er niet toe bepalen de massa's te lokken, maar hen den weg en de middelen wijzen, om hun juk at te schudden. Wij zijn de voorhoede, een minoriteit, die weet wat zij wil, en hoe beter zij deze hare zending begrijpt, des te eerder zal het uur der bevrijding slaan. (Stormachtige bijval)
 ===== Voetnoten =====
+  * [1] Wat Rocker hieronder verstaat (niet eigendom van afzonderlijke arbeidersgroepen over die bedrijven!) wordt verderop in zijne rede verduidelijkt. (Noot van de Vertaler)
+  * [2] Rocker bedoelt hier iets anders dan de instellingen, die m. Nederland "arbeidsbeurzen” genoemd worden. De Fransche syndicalisten noemden, arbeidsbeurzen” de plaatselijke organisaties aller vakverenigingen; Rocker gebruikt het in dezelfde beteekenis. (N.v.d.V.)
+  * [3] Wat Rocker "arbeidsbeurzen” noemt, dat hebben wij in onze plaatselijke arbeidssecretariaten. (N.v.d.V.)
+  * [4] Volgens het boek Genesis de toestand der wereld vóór de onderscheiding van licht en duister. (N.v.d.V.)
+  * [5] In Nederland honderd-en-vijftig. (N.v.d.V.)
+  * [6] Men verwarre dit toenmalige experimenteele socialisme niet met de hedendaagsche beweging voor productieve associatie, noch met de zgn. gilde-beweging. (N.v.d.V.)
+  * [7] Deze laatste conclusie blijft voor rekening van Rocker, gelijk de vert. natuurlijk met ieder woord van zijn referaat onderschrijft.(Noot v.d. vert.)
+  * [8] In de „Beginselverklaring van het syndicalisme” zelf (zie De Arbeid, 26 juni, blz. 2, 2e kolom onderaan) wordt gezegd: "Kerk en Staat waren de eerste vertegenwoordigers van dit (centralistisch) stelsel"; inderdaad vinden we in de Katholieke Kerk reeds lang vóór de vorming der moderne staten strakke centralisatie; ook sommige staten der antieke wereld (het Egyptisch koninkrijk en in menig opzicht ook het Romeinsche Rijk) waren centralistisch georganiseerd. Inplaats van "den modernen staat in Europa" leze men dus liever: „den staat" in het algemeen. (N.v.d.V.)
+  * [9] Rocker spreekt van ,,oertijd”. Dit is onjuist. De stamverbanden vallen in tijdvakken die van den oertijd al zéér ver afstaan. (N.v.d.V.)
+  * [10] Is wellicht "organiseeren" bedoeld? (N.v.d.V.)
+  * [11] In Nederland P.A.S. (N.v.d.V.)
+  * [12] Gustav Noske was een politicus van de Sociaal-Democratische Partij van Duitsland (SPD) en was de eerste minister van Defensie (Reichswehrminister) van de Weimarrepubliek tussen 1919 en 1920. In 1918-1919 werd, aan het einde van de Eerste Wereldoorlog, door socialistische en communistische arbeiders en soldaten gepoogd een sociale revolutie door te voren. Hoewel de SPD deel was van de socialistische beweging, werd poging tot revolutie op initiatief van de SPD en Noske bloedig neergeslagen door de nog aan de overheid loyale legereenheden en rechtse paramilitaire groepen.
+  * [13] In de Nederlandsche onafhankelijke vakbeweging vinden zoowel de (locale) P.A.S.sen en de industriefederaties hun directe middelpunt in het N.A.S.
+  * [14] "Arbeidersleven"; het voornaamste Fransche syndicalistische blad. (N.v.d.V.)
+  * [15] Duitsche begrip „Gewalt” houdt het midden tusschen de begrippen macht, dwang en geweld. (N.v.d.V.)
-[1] Wat Rocker hieronder verstaat (niet eigendom van afzonderlijke arbeidersgroepen over die bedrijven!) wordt verderop in zijne rede verduidelijkt. (Noot van de Vertaler)
+{{tag>anarcho-syndicalisme sociaal-democratie arbeidsstrijd internationalisme}}
-[2] Rocker bedoelt hier iets anders dan de instellingen, die m. Nederland "arbeidsbeurzen” genoemd worden. De Fransche syndicalisten noemden, arbeidsbeurzen” de plaatselijke organisaties aller vakverenigingen; Rocker gebruikt het in dezelfde beteekenis. (N.v.d.V.)
-[3] Wat Rocker "arbeidsbeurzen” noemt, dat hebben wij in onze plaatselijke arbeidssecretariaten. (N.v.d.V.)
-[4] Volgens het boek Genesis de toestand der wereld vóór de onderscheiding van licht en duister. (N.v.d.V.)
-[5] In Nederland honderd-en-vijftig. (N.v.d.V.)
-[6] Men verwarre dit toenmalige experimenteele socialisme niet met de hedendaagsche beweging voor productieve associatie, noch met de zgn. gilde-beweging. (N.v.d.V.)
-[7] Deze laatste conclusie blijft voor rekening van Rocker, gelijk de vert. natuurlijk met ieder woord van zijn referaat onderschrijft.(Noot v.d. vert.)
-[8] In de „Beginselverklaring van het syndicalisme” zelf (zie De Arbeid, 26 juni, blz. 2, 2e kolom onderaan) wordt gezegd: "Kerk en Staat waren de eerste vertegenwoordigers van dit (centralistisch) stelsel"; inderdaad vinden we in de Katholieke Kerk reeds lang vóór de vorming der moderne staten strakke centralisatie; ook sommige staten der antieke wereld (het Egyptisch koninkrijk en in menig opzicht ook het Romeinsche Rijk) waren centralistisch georganiseerd. Inplaats van "den modernen staat in Europa" leze men dus liever: „den staat" in het algemeen. (N.v.d.V.)
-[9] Rocker spreekt van ,,oertijd”. Dit is onjuist. De stamverbanden vallen in tijdvakken die van den oertijd al zéér ver afstaan. (N.v.d.V.)
-[10] Is wellicht "organiseeren" bedoeld? (N.v.d.V.)
-[11] In Nederland P.A.S. (N.v.d.V.)
-[12] In de Nederlandsche onafhankelijke vakbeweging vinden zoowel de (locale) P.A.S.sen en de industriefederaties hun directe middelpunt in het N.A.S.
-[13]"Arbeidersleven"; het voornaamste Fransche syndicalistische blad. (N.v.d.V.)
-[14] Duitsche begrip „Gewalt” houdt het midden tusschen de begrippen macht, dwang en geweld. (N.v.d.V.)
-{{tag>anarcho-syndicalisme syndicalisme arbeidsstrijd internationalisme}}

Anarchisme.nl

Gebruikershulpmiddelen

Site-hulpmiddelen

Verschillen

Paginahulpmiddelen